TEFAF
Ze loopt van haar huis naar het ziekenhuis. Het is een vertrouwde route. Hoe lang is het geleden dat ze deze weg drie keer in de week liep op weg naar de revalidatie?
Ewan wil alles van haar weten waar ze vandaan komt en… Het is dat Anna echt grote moeite heb om haar te verstaan. Ze maakt van elke u een lange oe. Van bus maakt ze boesch bijvoorbeeld. Ben je met de boesch? Ze kent één zin Maastrichts: Doech dich die doer touw. Als er een deur dicht gemaakt moet worden, vraagt ze haar dat in het Maastrichts.
Het is TEFAF en een verdwaalde kunstkoper vraagt de weg naar het station waar ze net aan voorbij gelopen is. Ze kan de naam Randwyck niet uitspreken. Randwoek? vraagt ze aarzelend. Anna wijst naar het station achter haar rug en zeg dat ze op het volgende station kan overstappen op de intercity. No, no, zegt ze en haalt een papiertje uit haar tas, that is not the name on my schedule. Ze moet naar Schiphol. Dan zal het wel Sittard zijn.
Thank you so much, zegt de vrouw .
You’re welkom, zegt Anna.
In het ziekenhuis lukt het haar niet om in één keer de goede afdeling te vinden waar Ewan al aan het werk is.
Je bent op tijd, zegt ze.
Ja, zegt Anna, maar ik was toch weer verdwaald. Dat komt omdat ze visueel ingesteld is, denkt ze en zo de weg onthou, maar in een ziekenhuis heb je daar niks aan. Elke afdeling lijkt op elkaar. Alles is wit. Je moet de bordjes lezen voor de oriëntatie. Maar dan moet je weten welke ziekten op je afdeling behandeld worden anders heb je ook niks aan de bordjes.
Ewan vraagt haar het kleine onderzoekskamertje met nat te wissen. Waarom deze wel met nat en die andere met de zwiffer vraagt Anna haar. Ze giechelt. IVF. Je weet wel dat is het kamertje waar de mannen…
Oh, zegt Anna. Oké, en dweilt de vloer met nat.
Nu Ewan zelf steeds nadrukkelijk onderscheid maakt tussen de Nederlandse cultuur en die van anderen zoals die van haarzelf, de Aziatische, heeft ze haar durven vragen waar ze vandaan komt. Ze is van de Filipijnen en haar taal heeft invloeden van het Spaans en Maleis.
Ik kon je accent niet thuisbrengen, zegt Anna.
Heb oek een accent dan, vraagt ze verbaasd. Oek heb keen accent.
Nou…zegt Anna, toch wel een beetje.
Jij hebt ook een accent, zegt ze. Het is niet Maastrichts.
Doech dich die doer touw.
Deur, zegt Anna, het is deur.
Je hebt gestudeerd, zegt Ewan en nu je poetst?
Ja, zegt Anna, jij toch ook.
Bij de speciale bakker wil ze zichzelf op een lekker honing-noten-brood trakteren maar er zijn nog twee wachtenden voor haar. Een man loopt de winkel uit. Het duurt hem te lang. Een TEFAF-mevrouw kan maar niet besluiten welke kaas ze zal nemen en of en welke worst en wel of niet een gesmeerde boterham alvast voor onderweg.
Hier heeft ze geen geduld voor. Dat duurt te lang, zegt ze tegen de mevrouw in een sjieke zwarte gewatteerde jas die ook staat te wachten.
Ja, das dauert, antwoordt ze en ze lopen samen de winkel uit.
anna
