dag 28
In de concertvoorstelling Bach & Bleekwater[1] met altvioliste Esther Apituley figureert een schoonmaakster. De poetsvrouw wordt neergezet als iemand die in een gedroomd leven liever onderzoek had willen doen naar kwantummechanica, maar door het noodlot een stofzuiger in de hand geduwd is. In de tekst van Ko van den Bosch accepteert de schoonmaakster gelaten haar lot.
Zou ze de schrijver geïnspireerd hebben, vraagt Anna zich af. Een afgestudeerde doctorandus met de stofzuiger in de hand en dat niet eens frontstage naast een altvioliste maar gewoon in het echt, zonder muziek en ook zonder Bleekwater trouwens. Er wordt niet meer gepoetst met bleekwater. Dat is een achterhaald idee over hygiëne. Bacteriën houden je gezond[2], zonder bacteriën verteert het voedsel in je darmen niet en teveel je handen wassen verwijdert de natuurlijke beschermlaag tegen ziekteverwekkers.
Bleekwater is geen schoonmaakmiddel, dat is een hardnekkig misverstand, het is een desinfectiemiddel, maar wat weet zij veel. Zoveel verstand van poetsen heeft ze niet, Anna.
Cherry, haar co-worker, moet lachen om de omissie in haar kennis van de schoonmaakbusiness maar Anna helpt hem met het zoeken naar zijn sleutels die hij voortdurend kwijt is en zo houden ze elkaar in balans.
Om indruk op hem te maken besluit ze haar kar ordelijk in te delen naar zijn voorbeeld. De doekjes netjes gevouwen, de plastic zakjes bij de plastic zakjes, alle voorraden aangevuld. Indruk op iemand proberen te maken is vragen om problemen. Ze loopt met de kar naar haar etage, probeert met één hand haar pasje voor de scanner te houden, met de heup de deur met de zware deurdranger open te houden en de kar op de stroeve vloer naar binnen te rijden zonder al teveel lawaai te maken want op de kantoren wordt vaak overgewerkt. Dat-van-het-geen-lawaai-maken mislukt want de kar is topzwaar geladen en kiepert geheel volgens de regels van de zwaartekracht – je hebt er geen kwantummechanica voor nodig – head first voorover op de vloer.
Mannn!, roept ze, want ze heeft zich nog pijn gedaan ook en hiermee niet alleen lawaai gemaakt met de kar, maar met haar uitroep is haar aanwezigheid zeker opgemerkt. Het enige geluk is dat Cherry haar onhandigheid niet gezien heeft, hij zou er de hele avond om giechelen. Maar zij heeft de gave om zijn sleutelbos elke keer weer terug te vinden en zo houden ze elkaar in balans en dat is toch de opzet van de hele exercitie: weer in balans komen.
Sleutels kwijt, vraagt ze aan een van de executives die haar tas en jas even op de grond naast te wc’s heeft gezet en nu al haar zakken doorzoekt.
Ja, zegt ze en lacht. Fijne avond nog.
anna
[2] Allemaal Beestjes. Hoe Bacteriën ons gezond houden. Jop de Vrieze.
