Naarmate je ouder wordt neemt het risico op vallen sterk toe. Alhoewel dit struikelgevaar zich meestal pas op hoge leeftijd manifesteert is de menselijke manier van voortbewegen inherent instabiel en is het een klein wonder dat je niet om de haverklap valt.
Vanaf het moment dat de Afrikaanse savanne-mens zich op twee benen is gaan voortbewegen – instead of on all fours – is deze manier van bewegen en daarmee het leven? één grote balanceeract. Er wordt aangenomen dat de tweebenige voortbeweging essentieel geweest is voor de evolutie van de moderne mens alleen al vanuit energiebesparing door per stap beweging en hoogte met elkaar uit te wisselen.
Deze uitwisseling van energie is te vergelijken met het slingermechanisme van een antieke klok waarbij het verschil tussen een klok en een mens is dat de slinger van een klok de massa onder zijn draaipunt heeft, terwijl bij een lopende mens de massa – het lichaam – zich boven het draaipunt – het voetcontact – bevindt.
De kunst is ervoor te zorgen dat je in balans blijft en niet zoals een kind dat leert lopen voortdurend omvalt. Dat doe je door het draaipunt – de voet – naar voren te schuiven. Deze verschuiving heet een stap. Door stap- en valbeweging te combineren – deze combinatie heet lopen – zorg je dat de massa steeds boven het draaipunt blijft. Lopen is dus een soort gecontroleerd vallen.
Een poetsvrouw loopt en staat veel. En terwijl Anna loopt komt ze op de verschillende afdelingen in de pantry langs het prikbord waar het kantoorpersoneel door middel van de alarmerende slogan ZITTEN IS HET NIEUWE ROKEN aangespoord wordt om de praktijk van gecontroleerd vallen wat meer te beoefenen. Zitten is ongezond en leidt tot diabetes en hart- en vaatziekten. Dat lees je dan als poetsvrouw als je staand – zitten is absoluut verboden op het werk – met zware vermoeide benen een doekje over de aanrecht en kasten van het keukentje haalt.
Want dat gecontroleerde vallen mag dan wel diabetes en hart- en vaatziekten voorkomen er is ook nog zoiets als de zwaartekracht en die zwaartekracht zorgt in Anna’s geval dat ze van al die kerngezonde lichaamsbeweging op een dag hele zware benen heeft door het bloed dat zich daar verzameld en door het hart maar weer omhoog gepompt moet worden.
Wat al heel erg zou helpen en ze gaat het eens voorstellen aan die aardige mevrouw-voorzitter van de Raad van Bestuur wiens kantoor en toilet ze toch poetst, is dat de zitten-is-het-nieuwe-roken-kantoor-mensen hun eigen vuilnisbakje dat vlak naast hun bureau staat inleveren en net als gewone mensen gewoon even naar het keukentje lopen waar de grote afvalemmer staat – die elke dag geleegd wordt maar nooit vol is vanwege de privé-prullebakjes – en daar hun afval deponeren. Hebben zij een loopmoment en een gezond hart, het bespaart Anna per afdeling zo’n dertig bukmomenten en het bespaart het milieu een hoop plastic zakjes. Win-win.
Maar het zal er wel op neer komen dat ze gaat melden dat ze gaat stoppen met haar poetsbaantje omdat de zwaartekracht die haar benen zo moe maakt op het moment, het wint van haar strijdlust. Ook een kwestie van letten op je gezondheid.
anna
