Is ze al komen spoken, vraagt Anna aan Roger.
Ik geloof er niet in, zegt Roger, maar er is zoiets vreemds gebeurd. Ik heb een roodborstje gevonden in de tuin. Een dood roodborstje. Het vogeltje had een ringetje om het pootje waar een nummer opstond. 05 9 22. Wilde vogeltjes worden toch niet geringd? En wat betekent dat getal? En een dag later lag er een dood roodborstje op de vensterbank.
Weer met een ringetje, vraagt Anna.
Nee, zegt Roger, deze had geen ringetje.
En waarom komt ze terug als een dood roodborstje, vraagt Anna.
Dat is Sien, dat weet ik ook niet, zegt Roger. Wat zou het betekenen dat getal?
Hoe zou het met haar zijn vraagt Anna zich af. Ze weet het ook niet. Ze weet ook niet of de doden niet liever met rust gelaten willen worden omdat ze er geen zin meer in hebben om zich nog bezig te houden met aardse besognes. Het is de schuld van de vader, het geloof in tekenen na de dood. Hij is ermee begonnen. Spoken in de vorm van een vogeltje.
Ik geloof er niet in, zegt Roger, maar elke keer als ik het moeilijk heb en ik met Jansze – de hond – ga wandelen in de regen. Elke keer, als ik dan ga wandelen, schijnt opeens de zon en is het droog.
Het regent nu alweer dagen achter elkaar. Vandaag is er een waterig zonnetje. Ze appt naar Roger: Sientje is bij je want het zonnetje schijnt. Ze heeft het berichtje nog niet verstuurd of de zon breekt echt door. Heel even maar. Een teken uit de hemel? Ze weet het niet. Het is de schuld van de vader, dit bijgeloof, hij is ermee begonnen, terugkomen als vogeltje uit het hiernamaals. Het is zijn schuld. Het is niet zijn schuld maar iemand moet de schuld hebben…
anna
